Ono što se danas dešava na relaciji Crna Gora – Srbija bez presedana je u srpskoj istoriji. Crnogorstvujući zatočenici ideološke svijesti, djelujući u ime „javnog mnjenja“ u stvari su nastavljači onog smjera titovske politike koji je porodio separatizam, politike koja je u ime internacionalizma (danas je on zamijenjen evropskim „integralizmom“) propovijedala i institucionalizovala nacionalizam. I to izrazito antisrpskog karaktera. Za razliku od prethodnika ovi nastupaju bez zavaravajućih „revolucionarnih“ medijuma, sa razvalina srpstva, što njihovoj aktivnosti daje anacionalni i u svakom pogledu retrogradni karakter.
Nevolja je što u Srbiji nailaze na uporišta drugog vida ideološke svijesti, na lidere i organizacije koje ne dovode u pitanje ni antietničke ni antiistorijske postulate izazivača. Ne dovode se u pitanje konstrukcije sistema koji je doveo i do srpske i do jugoslovenske dezintegracije!
Prizemna „prepucavanja“ na liderskom nivou predstavljala su učesnike u njima kao zabludelu „djecu komunizma“, crnogorske i kao „Titove pionire“.
U srpskim sporenjima i neutralizacijama nema temeljnih demistifikacija titoizma kao velike obmane u ime „novog svijeta socijalizma“, pa se balast o nacionalnom crnogorstvu, o državnim „samobitnostima“ prihvata kao istorijska činjenica. Iako je u Crnoj Gori samo prije sto godina živio srpski narod tri vjeroispovijesti, čija je čežnja za organskim jedinstvom bez ikakvih granica bila jača od svih politika.
Ni sumrak jugoslovenstva pod udarima hrvatskih, muslimanskih i šiptarskih separatista nije opametio srpske lidere, kao ni visokoustoličenu inteligenciju. I srpski politički odgovor na ratne izazove u Crnoj Gori i Srbiji dočekan je na ideologizatorski način. Da nije bilo spontanog otpora naroda bile bi povučene državne međe i između dvije srpske cjeline. Kod neotitoista ni otpor zapadnih Srba nije označio temeljni razlaz sa prethodnim stanjem, pa su liderčići, povlačeći se u neredu pred separatistima i njihovim pokroviteljima, stvarajući „skraćenu“ – Saveznu Republiku Jugoslaviju 1992, odnose između Srbije i Crne Gore ponovo ustanovili na titovski način. I svoju ugroženu braću su branili ne napuštajući avnojske pođele. Nije titovske rezone napuštala ni opozicija: i ona je svijala svoja partijska gnijezda u okviru ovih međa. Više je brinula liderske i partijske brige nego nacionalne; po su ulicama srpskih gradova tumarale su demonstrativne povorke antimiloševićevskog karaktera, za koje je ono što se dešavalo u zapadnim srpskim zemljama bilo drugorazredno. Za brojne mondijaliste sasvim nevažno! Propuštena je bila prilika da se propagandistički obmanuti svijet na vrijeme orijentiše; propuštena je bila i prilika da se na nacionalne izazove odgovori nacionalno!
SRJ je bila konstruisana na titovski način tako da je od lidera dvije ustavno omeđene srpske cjeline zavisilo da li će republičke „kompozicije“ ići paralelno ili će se sudariti.
U procesu crnogorstvujuće neutralizacije Srbije nametnuta je i konstrukcija Državna zajednica Srbija i Crna Gora, u vidu dvije nacionalne „kompozicije“ i dvije poludržave.
I ovaj naš Pokret za evropsku SCG ne izlazi iz titovsko-nacionalnog surogatstva.
Sumorna predviđanja upućuju me da „skrenem“ i sa titovske i sa evropske linije. Protiv sam ulaska u Evropsku uniju ako tamo treba da uđemo kao bezrazložno oklevetano siroče. Stoga EU predpostavljam ulazak u konfederalni savez sa Rusijom i Belorusijom, koji je naš pravoslavno-slovenski civilizacijski krug, preko kojeg i u evropski i u evroazijski itnegracioni okvir ulazimo kao istorijski narod.
