ALBANCI FALSIFIKUJU ISTINU,
A CRNOGORSKI LIŽISAHANI IH PODRŽAVAJU
Piše: Prof. Dr Kaplan BUROVIć, akademik
Društvo albanskih umetnika i intelektualaca Art Club u Ulcinju objavilo je ovih dana u prevodu na srpskom jeziku zbirku odabranih radova pet albanskih stvaralaca Crne Gore: Aslan Biša, Ibrahim Berjaši, Fran Canaj, Anton Gojčaj i Hadži Šabani. Ovih dana je ovom izdanju izvršena i promocija, pa su o tome 11. aprila 2011. objavili i vest na njihovom sajtu LAJME NGA ULQINI pod naslovom Pesë autorë shqiptarë prezantohen para publikut malazias (Pet albanskih autora pretstavljaju se pred crnogorskom publikom).
Autor članka (Nema imena!) pretendira da ova pet stvaraoca ia kanë vënë themelet letërsisë shqiptare në Malin e Zi (postavili su temele albanskoj književnosti u Crnoj Gori), dok autor predgovora knjige Andrija Nikolaidis pretendira da je letërsia shqipe në Malin e Zi për një kohë të gjatë ka qenë e panjohur, një fshehtësi. Shkaqet për këtë kanë ardhur përherë nga fusha politike dhe ideologjike. Letërsia shqipe në kohën e vlimeve urrejtjeve nacionale dhe fetare të shqiptarëve në Malin e Zi është anashkaluar nga ana e shtetit, i cili është sjellë sikur tek shqiptarët nuk ka shkrimtarë fare. Në atë kohë të jesh shqiptarë do të thotë të ishe qytetar i rendit të dytë (albanska književnost u Crnoj Gori za jedno dugo vreme je bila nepoznata, jedna skrivenost. Razlozi za ovo su uvek dolazili sa političkog i ideološkog polja. Albanska književnost u vreme ključanja nacionalnih i verskih mržnji prema Albancima u Crnoj Gori je postrano prelažena od vlasti, koje su se ophodile kao da kod Albanaca sasvim nema pisaca. U to vreme biti Albanac značilo je biti građanin druge ruke). Prevedoh ovo u dobrom smislu reči, jer tekst ima jednu štamparku grešku. Tu se doslovno kaže: u vremenu ključanja nacionalnih i verskih mržnji Albanaca u Crnoj Gori.
Kad su Albanci (uz svestranu pomoć Crnogoraca!) postavljali temele albanskoj književnosti u Crnoj Gori, pomenuta petorica ili još nisu bili rođeni, ili su mačku udarali kašikom. Koliko za primer spominjem albanske književnike Esat Mekuli, Hasan Mekuli, Martin Camaj, Kaplan Kaluši, Redžep ćosja, Zuvdija Hodžić, Redžep Feri i drugi. Od Crnogoraca, koji su svestrano pomagali ove Albance, pa su i pisali na albanskom jeziku, poznati su čedo Vuković (roman RUSTEMI, Priština 1953), Radovan Zogović (DOŠLJACI: PJESME ALI BINAKA, Beograd 1958), Kaplan Burović (poema BOJANA, Dubrovnik 1952, roman FANOLA, Priština 1958. i mnoga druga dela), ćamil Sijarić (zbirka pripovedaka RAM BULJA, Priština 1955), Hodo Resulbegović i mnogi drugi.
Za Albance Crne Gore se dugo vremena štampao na njihovom jeziku mesečni časopis KOHA, koji je objavljivao i zasebna izdanja dela ovih Albanaca, a u časopisu CETINJU S LJUBAVLJU, zajedno sa našom decemo objavljivali su i objavljuju i albanska deca na njihovom jeziku, dok smo im mi prevodili njihove radove i na našem jeziku, pa su tako pretstavljeni i našaj čitalačkoj publici još od malih nogu.
Tako albanska književnost u Crnoj Gori nikada nije bila nepoznata, ponajmanje skrivena, ni od samih Albanaca, niti od vlasti. Ni posle DSR, niti ranije! A ako je i bila n e p o z n a t a, bila je to jer nije postojala. Kad nije postojala nije mogla biti ni skrivena. Ono što je postojalo, ne samo što se nije krilo, već je i odjekivalo da se i sam đavo u svom paklu čudio. Ili nije istina da su ovi Albanci, ne samo na svadbama i po svojim kućama, već kad i gde im se prohtelo, pevali i urlikali do nebesa svoje narodne pesme?! Niko im to nije branio ni pre DSR, kamoli posle. Od samog oslobođenja Crne Gore! Štoviše, mi – Sloveni – jesmo i začetnici njihove književnosti. Ne samo u Crnoj Gori, već i tamo – u Albaniji. Mi smo im napisali prvu reč i prvu rečenicu na njihovom jeziku. Mi smo im napisali i objavili i prvu knjigu na njihovom jeziku. Mi smo im sakupili i objavili i prve narodne pesme. Mi smo im postavili i temele albanologije i etnografie.
Niko im nije branio ni da pišu, ne skriveno, već i otvoreno. Pre DSR mogli su da objavljuju u Albaniji (Pre i lakše od našeg Miđenia!), a posle – i u Jugoslaviji. Na Kosmetu i u Makedoniji imali su na svom jeziku bezbroj listova, revija, časopisa, pa i izdavačku kuću Mustafa Bakija u Prištini, koja je objavila na albanskom jeziku više knjiga negoli albanska izdavačka kuća Naim Frasheri u Tirani. I ja, Crnogorac, objavljivao sam na albanskom jeziku u Makedoniji i u Srbiji (na Kosmetu). Pre mene mogao je da to učini svaki Albanac iz Crne Gore. Pa to su i činili oni koji su hteli. Mi već spomenusmo neke od njih. One, koji nisu hteli, mi ih nismo mogli uhvatiti za uhu i da ih primoramo da to čine. Dovoljno je što smo im dali lični primer. Znači, razlozi što neki Albanci nisu pisali i objavljivali pre, posebno posle DSR, nije sa političkog i ideološkog polja,već sa subjektivnog, ličnog. Sputane noge dva put brže kroče. Nesputane – ne miču se ni s mesta. Ili vam ovo nisam dokazao ličnim primerom?! Ili nam ovo niste dokazali vašim primeron, o Albanci?! Zato, za svoju nesposobnost, za svoj kukavičluk, nemojte optuživati druge. Ima 10 vekova što živite ne samo u susedstvu sa civilizovanim narodima, već i u simbiozi sa njima. Jedva 1908. godine se setiste da formirate vašu azbuku! Ovo su činjenice! Ovo je istina, a ne ono što pretendirate vi, ono što vašim lažima i falsifikatima kažete, a sas ciljem da huškate albanski narod i albansku dijasporu kod nas protiv našeg naroda. Mi činjenicama sudimo o vama. A vi sudite o nama vašim falsifikatima, lažima i klevetama! Njima nastojavate da prikrijete i vašu nesposobnost, neukost, indiferentnost, pa i vaš kukavičluk i vašu sramotu. Neupućeni Crnogorci mogu vam to dozvoliti, da ih optužite za što im ne pripada, ali crnogorska majka rodila je i svog sina koji vas do srži poznaje, koji vam je skidao i skidaće vam maske, razobličujući vaše skrivene (a sada i javne!) anticrnogorske namere.
Nikada u Crnoj Gori nije ključala neka posebna nacionalna i verska mržnjara prema Albancima. Naprotiv, ključala je i ključa nacionalna i verska mržnja Albanaca prema Crnogorcima. Kralj Nikola je Albancima delio činove i postavljao ih na rukovodeće položaje, ne tražeći od njih da poreknu ni veru niti nacionalnost. Crnogorski narod, u sastavu jugoslovenskog naroda, izabrao je Albanca Sinana Hasani i za presednika Jugoslavije. Crnogorske vlasti su Albance postavljali na položaj načelnika grada, na položaj ambasadora, pa i ministra. Lojalne i zaslužne! Naravno da Albancima koji su se ujedinili sa stranim neprijateljima naroda crnogorskog i integriteta Crne Gore, znali smo i opet ćemo znati da im damo ono što su zaslužili i što će zaslužiti. U Albaniji, Crnogorcu koji ne poriče svoju nacionalnost, ne dajete ni metlu da čisti ulice dan-danas. Ili ovo nije istina?! Samo što sam izjavio moju nealbansku nacionalnost – i pored tako značajnog doprinosa za vas – 10 puta ste me na živo odrali i nastavljate da me derete dan-danas. U Crnoj Gori nema Albanca koga smo mi odrali ni jedan jedini put, ni u najdivljem srednjem veku, ne zbog njegove albanske nacionalnosti, već ni zbog njegovih krvavih zločina protiv crnogorskog naroda i Crne Gore. Dali smo kuršum Hodo-beg Alibegu, ali ga nismo mučili da prizna ni svoje zločine kao saradnik iltajinaskih i nemačkih fašističkih okupatora, pa ni da otkrije svoje saradnike i svoje jatake. Nismo dirali ni njegovu decu. Naprotiv, dozvoli smo im i da se visoko obrazuju i da slobodno žive sa našom decom. Ako ne znate, pitajte što su vaši Albanci, tamo u Albaniji, učinili sa mojom decom: moja je kćerka imala 4 godina kad ste mi je silovali. A kad je odrasla, sred Tirane ste mi je izmasakrirali.
Nikada Albanci Crne Gore nisu bili građani druge ruke, ni pre DSR, kamoli posle. Naprotiv, lojalni Albanci prema vlastima bili su (i jesu!) favorizirani. Vlasti Crne Gore su i balističkim sinovima i kćerkama davali stipendije (ako su oni ili njihovi roditelji sarađivali sa vlastima!), dok nama, Crnogorcima, sinovima i kćerkama roditelja, koji su lili krv i položili svoje živote za oslobođenje Crne Gore od albanskih balista, ne samo što nam nisu davali stipendije, ako naši roditelji (ili i mi sami!) nismo sarađivali sa vlastima, već su nam činili (pa i čine nam!) i svakojake prepreke da se ne školujemo, da se ne afirmiramo u bilo kom pogledu. Hoćete li primere? Pa zar me ne vidite?! Zar ne znate da sam ja, Crnogorac, bio i jesam građanin druge ruke, u jedno vreme dok su vas, Albance, opunomoćili da me persekutirate?! U mojoj domovini! U mom rodnom mestu! Ili ovo nije istina?!
Gospodo Albanci, u Jugoslaviji i u Crnoj Gori, postojalo je i postoji diskriminacija, tlačenje, izrabljivanje, ali ona nemaju ni nacionalni, niti verski karakter. Ona su imala i imaju klasni i staleški karakter, karakter klike i grupacije, mafije. Uzurpatori narodne vlasti (izašla iz narodne revolucije zbratimljenih jugoslovenskih naroda u toku DSR!) vešto su to maskirali i nastavljaju da maskiraju svakako, pa i nacionalnom i verskom diskriminacijom, pa i proleterskom diktaturom.
Ma da ja još nisam video tu knjigu, siguran sam da ona ne samo što ne pretstavlja crnogorskoj publici verodostojno ta pet albanska književnika, već naprotiv – služi maskiranju njihovog pravog lica, maskiranju suštine njihovog stvaranja. Za neke od njih ja sam već pisao i demaskirao sam ih kao ekstremno nacionalistički, šovinistički i rasistički nastrojene. Znači – oni su neprijatelji crnogorskog naroda i kao takve ih treba i pretstaviti. čim mi ta knjiga dopadne u ruke, ja ću vam ovo i dokazati.
Za Andriju Nikolaidisa ne čudim se što se ujedinio sa ovim našim neprijateljima, jer je od vremena manifestirao svoje neprijateljstvo prema našem narodu, što ne služi na čast ni njemu niti njegovoj porodici, pa ni grčkoj nacionalnoj manjini kod nas. čudim se recenzentu Zuvdiji Hodžiću, koji je kao konstruktivan građanin manifestirao lojalnost i zrelost prema crnogorskom narodu. Ja to nisam očekivao od njega. Albanski narod, pa i albanska dijaspora kod nas, sem ekstremno nacionalistički i rasistički nastrojenih vetrogonja, ima i konstruktivnih građana, koji nas čekaju da im se pridružimo i da ih podržimo u njihovom pozitivnom i plemenitom delovanju.
