O svim dešavanjima oko popisa 2011. godine, mogla bi se napraviti obimna studija pod imenom Hronika najavljene krađe
POPISNA KRAđA Na popisima koji se održavaju u nedemokratskim državama, gdje se sprovodi diskriminacija i pokušaj prisilne asimilacije cijelog jednog naroda, kao što je slučaj u Crnoj Gori sa srpskim narodom, najvažnija pitanja su nacija, jezik i vjera.
Prethodni popis u Crnoj Gori je održan 2003. godine, a ne 2001. kako je trebalo, po ustaljenoj dinamici održavanja popisa na svakih deset godina. Jasan je razlog: vlastima je trebalo vremena da pripreme manipulaciju na popisu, tako da Srba i srpskog jezika zvanično bude što manje, a Crnogoraca i crnogorskog jezika što više.
Za to vrijeme oni su provodili otvorenu antisrpsku i antipravoslavnu šovinističku kampanju sa državnih medija. Ti isti mediji su vještački stvarali harizmu Mila đukanovića i utisak o njegovoj nepogrešivosti, pa i po pitanju promjene njegovog stava prema vjeri, crkvi, naciji, jeziku, pismu itd. prihvatanjem programa SDP.
Popis 2003. godine nije održan u demokratskim uslovima, kao nijedno drugo javno glasanje i izjašnjavanje u minulih dvadesetak godina. Vladajuća koalicija SDPS-a (DPS+SDP) se ponašala kao da je popis njihova interna partijska stvar i monopol. Opštinske popisne komisije (OPK) u većini opština u Crnoj Gori, gdje je vladao SDPS, bile su sastavljene bez predstavnika opozicionih partija, samo sa aktivistima vladajućih partija, pod izgovorom da je popis stvar statistike, a ne politike. Tako sastavljene partijske OPK su izabrale instruktore i popisivače, takođe po partijskom principu, koji su obavili popis.
U demokratskim (što Crna Gora nije) i pravno uređenim državama (ni to Crna Gora nije) popis je zaista stvar koja se tiče samo statistike i državnog planiranja, koje proističe iz toga. Politika tu nema i ne smije da ima uticaja. A u totalitarnim državama (što Crna Gora jeste) popis se odvija drugačije: sa vrha vlasti se uputi usmena direktiva zavodu za statistiku sa zahtijevanom projekcijom rezultata popisa. Tako je i urađeno i Republički zavod za statistiku je postupio po naređenju.
Po nalogu vlasti, u većini opština Crne Gore nije bilo nikakve kontrole tokom popisa od strane srpskih i ostalih opozicionih partija jer je vlast dozvolila samo posmatračima u ime nevladinog sektora samo da posmatraju, a ne i kontrolišu tok popisa i to samo rad Opštinske popisne komisije. Nasuprot tome, u malom broju gradova u kojima je vladala opozicija opštinska popisna komisija, instruktori i popisivači su sastavljeni paritetno.
Mjesec dana po završetku popisa, objavljeni su preliminarni rezultati za tri najvažnije kategorije, koji su poslije pola godine malo korigovani.
U zvaničnim rezultatima popisa 2003. godine, objavljeno je da nas Srba ima 32 odsto, a da srpskim jezikom govori 63,5 odsto stanovnika Crne Gore. Zbog svega navedenog, opravdana je pretpostavka da nas je tada bilo više i po pitanju nacionalne pripadnosti i srpskog jezika. Ali, nažalost, politički i ostali predstavnici srpskog naroda nijesu stavili pod znak sumnje ove podatke zbog dva razloga. Prvi je zadovoljstvo predstavljenim rezultatima, a drugi svijest o nedemokratskim uslovima u kojima je popis održan (pritisak na građane od strane vlasti SDPS – prijetnje, ucjene radnim mjestom, strah, potplaćivanje itd.).
Na osnovu rezultata popisa iz 2003. godine u posljednja tri popisa u Crnoj Gori (zaključno sa 2003. godinom), broj građana koji su se nacionalno iskazali kao Srbi raste geometrijskom progresijom sa faktorom preko 3:
– 1981. 3%
– 1991 9,3%
– 2003 32%
čak i ovi frizirani podaci o broju Srba za vlasti u Crnoj Gori su bili zvono na uzbunu. I pored cijelog arsenala pritisaka na Srbe, koji je trajao od 1997. do 2003. godine, oni se masovno vraćaju u vjeru prađedovsku, poslije više decenija bauka komunizma! Jasno je bilo da se, nastavkom ovako progresivnog rasta broja Srba, tek na sledećem popisu 2011. godine, može očekivati pravi, još veći broj i procenat Srba u Crnoj Gori.
Zato se vlast SDPS punih osam godina pripremala za popisnu prevaru 2011. godine. Prije svega, vršena je medijska kampanja ispiranja mozga Srbima i Crnogorcima koji govore srpskim jezikom.
Da je stvar alarmantna (po režim i njegove namjere), pokazalo je istraživanje provladine NVO CEDEM iz decembra 2010. godine, koje je pokazalo da Crnogoraca ima 45,3 odsto, a Srba 33,6 odsto. Inače o relevantnosti iskazanih podataka i ozbiljnosti CEDEM u ovom poslu, dr Goran Nikolić iz Instituta za evropske studije je rekao da je dosta kvalitetna anketa CEDEM-a, koji je faktički pogodio rezultate i popisa 2003. i referenduma 2006. kao i skoro svih izbora.
Popisnu prevaru 2001. je najavio lično Milo đukanović u emisiji Živa istina na TV IN prije popisa: Jeste odgovornost na vlasti da se ne dozvoli da se greška iz 2003. godine ponovi. Prevedeno sa srpskog u rukavicama na srpski bez rukavica: ne smije se dozvoliti da broj Srba i onih koji govore srpskim jezikom bude kao na popisu 2003. godine. Odnosno, mora biti drastično manji.
Pored ove najave Mila đukanovića, brojni drugi čelnici SDPS su javno najavljivali u godinama prije popisa da će Srba na popisu biti najviše 15 odsto ili 20 odsto. To nikako nijesu bile bezazlene izjave, već željena projekcija i direktiva državnim organima, medijima i pogotovo Monstatu što mora da se uradi.
čak ni Matica crnogorska, za koju se ne bi moglo reći da je blagonaklona prema Srbima u Crnoj Gori (baš naprotiv), nije mogla da sakrije stvarno stanje do koga je došla istraživanjem u martu 2011. godine. U Crnoj Gori živi 34 odsto Srba, srpskim jezikom govori 46 odsto stanovništva, a srpska nacionalna zajednica je najugroženija, piše u časopisu za društvena pitanja, nauku i kulturu te organizacije za period ljeto-jesen 2011. godine. Prema istom izvoru, Crnogoraca ima 40,4 odsto. Inače, ovaj časopis je štampan u formi obimne knjige na 534 strane i nije pušten u prodaju jer je Monstat sredinom jula objavio svoje frizirane rezultate na štetu Srba. Da ne kvari posao. Monstat je saopštio da Srba ima 28,73 odsto, a to je za 5,27 procenata manje od rezultata do kojeg je istraživanjem došla Matica crnogorska. Nasuprot tome, broj građana koji su se, prema podacima Monstata izjasnili kao Crnogorci (44,98 odsto), za 4,58 odsto je veći od onog koji je istraživanjem utvrdila Matica crnogorska. Znači, prema Matici crnogorskoj, Srbi su pokradeni za 5,27 odsto, a Crnogorci su čašćeni za malo manji procenat, odnosno za 4,58 odsto.
Matica crnogorska je istraživanjem došla do podatka da 46,1 odsto stanovništva govori srpskim, dok crnogorskim zbori 34,1 odsto građana. U jednom od komentara koji prati tabelu sa prikazom statistike koja se odnosi na jezik, stoji da se, za razliku od ranijeg istraživanja javnog mnjenja, ovoga puta veći broj građana izjasnio da govori srpskim jezikom (sa 42 na 46 odsto), dok je broj građana koji govore crnogorskim smanjen sa 38 na 34 posto.
Prema objavi Monstata iz jula 2011. godine, srpskim jezikom govori 42,88 odsto građana, a crnogorskim 36,97 odsto. Opet, prema Matici crnogorskoj, to znači: srpski jezik je pokraden za 3,22 odsto, a crnogorski jezik je čašćen za malo manji procenat, odnosno za 2,87 odsto.
Inače, prognoza Matice crnogorske skoro potpuno odgovara tvrdnjama Nove srpske demokratije da je prema uzorku od 206 hiljada obrađenog popisnog materijala utvrđen procenat od najmanje 33,3 odsto Srba i 47,01 odsto govornika srpskim jezikom.
U emisiji TV B92 „Utisak nedelje“ u nedelju 10. aprila 2011. naučni saradnik Instituta za evropske studije iz Beograda dr Goran Nikolić izjavio je da je broj Srba u Crnoj Gori na popisu aprila 2011. porastao sa 32 odsto iz 2003. na 35 odsto. Nikolić je objasnio da procjenu bazira na velikom uzorku zaključno sa nedeljom 10. aprila 2011, kada je faktički završen terenski dio popisa. Tvrdi da je uzorak reprezentativan, statistički obrađen i korigovan za dio manjinske populacije. Mogućnost greške je maksimalno plus minus 1 odsto.
Slobodno se može konstatovati da je objava ovih preliminarnih rezultata od strane dr Gorana Nikolića i Nove srpske demokratije spriječila još drastičniju popisnu krađu srpske naroda i srpskog jezika, odnosno svođenje Srba na projektovanih 15-20 odsto, a srpskog jezika na procenat manji od onih koji govore crnogorskim jezikom.
Inače na ovom popisu, za razliku od 2003. godine, primjerak popisnog listića je ostavljan u domaćinstvu kod popisanih i Opštinske popisne komisije su bile sastavljene paritetno. Taj veliki demokratski iskorak je dogovoren između čelnika Nove srpske demokratije i premijera a u prisustvu direktora Monstata. Taj dio dogovora je ispoštovan od strane režima, ali nije drugi dio da nema krađe.
Da će popis biti lažiran po svaku cijenu i da će i Zakon o popisu otvoreno biti kršen, Monstat je najavio sledećim činjenjima:
– Iznenada, mjesec dana prije popisa, desila se kontraverzna promjena direktora ove institucije, tako što je na mjesto direktora postavljena izvjesna Gordana Radojević;
– Ona je usred popisa poslala dopis predsjednicima Opštinskih popisnih komisija sa nalogom da prekrše član 11. Zakona o popisu i da se ne bave svojim poslom, odnosno da ne (!) kontrolišu popisnu građu i izrađuju prve rezultate popisa i dostavljaju ih Monstatu do 20. aprila 2011. godine (citat je iz Zakona), nego da samo prime materijal od popisivača, spakuju ga i upute Monstatu.
Najava popisne krađe je i kršenje dogovora iz juna 2010. godine između predstavnika Vlade, Skupštine i opozicije da se popisni rezultati objave do 15. maja 2011. godine, kao što je urađeno 2003. godine. To je urađeno kroz drugu izmjenu Zakona o popisu, kada je najavljeno da će rezultati biti objavljeni tek u januaru 2012. godine. Naknadno je ipak postignut dogovor između čelnika Nove srpske demokratije, predsjednika Vlade i direktora Monstata da se rezultati objave do 15. jula 2011. godine.
Monstat je 11. jula 2011. godine objavio rezultat popisne krađe, po kom je broj Srba i srpskog jezika spušten za više od 6 odsto. Prema falsifikovanim podacima, koje je objavio Monstat, Crnogoraca ima 44,9 odsto, a Srba 28,73 odsto. Prema njihovoj objavi, srpskim jezikom govori 42,88 odsto građana, a crnogorskim 36,97 odsto. Broj Srba je drastično smanjen prema Monstatu – u Kolašinu (sa 44,77 odsto na 35,75 odsto), Mojkovcu (sa 41,12 na 35,47 odsto) i Žabljaku (sa 50,26 na 41,30 odsto), što su totalno nerealni podaci, koji dokazuju popisnu prevaru.
Da režim ima namjeru da krađom poništi realno dobre (u uslovima koji su bili) rezultate Srba i srpskog jezika, postalo je jasno par dana prije, kad su predstavnici režima počeli užurbano pripremati diplomatski kor u Crnoj Gori na ovaj scenario. Kako je popularni podgorički internet portal IN4S saznao od jednog diplomate koji je želio da ostane anoniman, iz vrha vladajućih partija su ga upoznali upravo sa ovim rezultatima. Na njegovo čuđenje kako je moguće da upravo oni mogu znati rezultate prije zvanične objave, predstavnici režima su se pravdali da su to navodno podaci kojima raspolaže njihova stranačka logistika.
Za brojna kršenja Zakona tokom i poslije popisa, direktor Monstata Gordana Radojević je zaradila dvije krivične prijave: od člana Opštinske popisne komisije iz Bijelog Polja Slavka Fuštića i funkcionera Nove srpske demokratije Milutina đukanovića. Ali u Crnoj Gori pod upravom SDPS nema pravne države, tako da po ovim prijavama neće biti izrečena zaslužena kazna.
Na kraju, ostaje pitanje bez odgovora (koji slijedi iz ovog teksta) koje je postavio pomenuti Milutin đukanović najavljujući krivičnu prijavu:
Kako je moguće da broj stanovnika Crne Gore po popisu 2011. godine (620.029) bude manji u odnosu na broj stanovnika no popisu iz 2003. godine (620.145), a broj birača se poveća za 50.956? Očigledno je da je broj birača precijenjen, a broj stanovnika značajno podcijenjen. I sve ovo, i u jednoj i u drugoj varijanti, je na štetu Srba. Koliko su besmisleni frizirani popisni rezultati Monstata, vidi se iz njihovih podataka da je prirast u periodu 1981-1991. bio 30.725, a u periodu 1991-2003. je bio 5.110 građana.
Kao što se vidi iz ovog kratkog opisa, o svim dešavanjima oko popisa 2011. godine, mogla bi se napraviti obimna studija pod imenom Hronika najavljene krađe. Svaka sličnost sa imenom romana Gabrijela Garsije Markeza Hronika najavljene smrti namjerna je.
PROGON SPC Crkva Hristova je ponovo na krstu u Crnoj Gori. Samo zato što je srpska i pravoslavna i Crkva. A ta tri pojma su anatemisana u sadašnjoj Crnoj Gori.
Iako je to Crkva, koja je starija od Crne Gore i koja je stvorila nju kao teokratsku državu, kojom su upravljale vladike do prije 160 godina.
Prethodni put je bila na krstu u Crnoj Gori u Drugom svjetskom ratu i u godinama poslije njega. U ratu je oko stotinu sveštenika ubijeno ili poginulo. Ubijen je i mitropolit Joanikije Lipovac pri kraju rata, a mitropolit Arsenije Bradvarević je zaglavio dugogodišnju robiju poslije rata. Obojici je presudila kamarila Josipa Broza, a jedini zločin im je bio što su sveštenici Srpske pravoslavne crkve.
Današnju vlast SDPS čine ideološki nasljednici Brozovih komunista. Oni javno iskazuju namjeru da reformišu pravoslavnu crkvu u Crnoj Gori po svojim partijskim mjerilima. Takvu namjeru su iznosili u medijima čelnici DPS Milo đukanović, Filip Vujanović i Sveto Marović.
Njihova osionost, neznavenost i svetogrđe ide čak dotle da otvoreno zahtijevaju od Crkve Hristove u Crnoj Gori, odnosno od Srpske pravoslavne crkve da se sjedini sa nevladinom organizacijom tzv. Crnogorskom pravoslavnom crkvom (latinica u nazivu nije slučajna), registrovanom u policijskoj stanici na Cetinju prije desetak godina.
Ta tzv. Crnogorska pravoslavna crkva je u suštini ideološki nasljednik Hrvatske pravoslavne crkve, koju je formirao Ante Pavelić u Drugom svjetskom ratu. Razlika je samo u tome što su tadašnji sveštenici pod prijetnjom smrću prodali dušu đavolu i vjeru za večeru i prišli toj Pavelićevoj tvorevini. A Miraš Dedeić i njegova družina to rade za nešto opipljivije. Oni mogu i smiju da uđu u pravoslavnu crkvu samo noću, uz upotrebu pajsera, zaštitu policije, koja je resor SDP-a i kamere TV CG. Normalno, poslije toga, ta crkva mora da se osvešta i tako očisti od traga đavolovih slugu. Zbog svog anticrkvenog djelovanja ta šarena družina, sastavljena od bivših sveštenika izopštenih iz Crkve Hristove zbog raznih nepočinstava, pa i kriminala (na primjer, izvjesni Žika Pavlović iz Smededereva, koga potražuje policija Srbije) i predata je prokletstvu od strane Vaseljenskog patrijarha. Crnogorska pravoslavna crkva je prije nekoliko godina izdala svoj crkveni kalendar, u kome je upisano da određenog dana u martu mjesecu žene domaćice treba da se skinu gole prije svanuća, pojašu metlu i čiste kuću!? Na Badnji dan ova družina, uz medijsku podršku državnih medija, umjesto badnjaka lože auto gume i građevinske podupirače po Crnoj Gori. Oni pozdravljaju rušenje crkve Svetog Aleksandra Nevskog na Svetom Stefanu, zagovaraju rušenje crkve Svete Trojice na Rumiji, traže predaju crkve Svete Petke u Sutomoru katolicima itd. Ova unijatsko-policijska sekta ima još sličnih bisera. I sa takvim nekrstima i antihristima vlast SDPS želi da sjedini Crkvu Hristovu, staru 2000 godina!?
Taj predlog za spajanjem nespojivog je čak unijet u zvanični program DPS na posljednjem kongresu. I to pokazuje koliko su izgubili smisao za realnost. čak zamjeraju SPC što nije oduševljeno prihvatila njihovu genijalnu integracionu i reformatorsku ideju.
Takođe, zamjeraju SPC što je centrala, odnosno Patrijaršija van Crne Gore, u Beogradu. Da je u Zagrebu, Tirani, Prištini ili Sarajevu ne bi im smetalo. Kao što im ne smeta što je centrala Katoličke crkve u Rimu. Sa Katoličkom crkvom su potpisali i Konkordat, čime je ona privilegovana u odnosu na Pravoslavnu crkvu u Crnoj Gori, iako katolika vjernika ima nebrojeno puta manje od pravoslavnih. Sa Pravoslavnom crkvom odbijaju da potpišu sličan ugovor.
Zamjeraju Srpskoj pravoslavnoj crkvi što se njena teritorijalna podjela ne poklapa sa zvaničnim državnim granicama!? A to im ne smeta kod Katoličke crkve i Islamske vjerske zajednice!
Zamjeraju Srpskoj pravoslavnoj crkvi što se ne ponaša kao neka ispostava za priznavanje država, vjerskih sekti, jezika itd. i što mitropolit i vladike makar jednom dnevno javno ne priznaju državu Crnu Goru, tzv. Crnogorsku pravoslavnu crkvu kao kanonsku i ravnopravnu SPC-u, tzv. crnogorski jezik kao jedini kojim treba komunicirati i u Crkvi i uopšte u Crnoj Gori itd. Normalno, slične primjedbe ne upućuju na adresu Katoličke crkve i Islamske vjerske zajednice, nego se ponašaju snishodljivo.
Premijer Lukšić otvoreno kaže da neće potpisati državni ugovor sa SPC zbog navedenih primjedbi.
Progon i teror nad SPC je pojačan od početka ove godine. Brojni su svježi primjeri:
– Više državno tužilaštvo je podiglo optužnicu protiv Mitropolita Amfilohija i počelo je suđenje, zbog javno iskazanog neslaganja sa rušenjem crkve Svete Trojice na Rumiji, odnosno zbog verbalnog delikta;
– Stalne su prijetnje rušenjem istoj crkvi, sagrađenoj na temeljima crkve koju su Turci srušili još 1571. godine i osveštanoj još 2005. godine u kojoj se redovno vrši služba Božija, po svakom vremenu i nevremenu, na visini od 1595 m;
– Srušena je crkva u izgradnji Svetog Aleksandra Nevskog na Svetom Stefanu, čija obnova je počela na temeljima istoimene crkve srušene prije 50 godina od strane komunista;
– Prognan je iz Crne Gore sveštenik Siniša Smiljić, paštrovski paroh, samo zato što se nije saglasio sa rušenjem te crkve;
– Stalni su pozivi sa vrha vlasti SDPS (predsjednik skupštine Ranko Krivokapić) na otimanje crkvene imovine SPC i predaja iste unijatsko-policijskoj sekti Miraša Dedeića;
– Najava iz vlade Crne Gore početkom aprila 2011. godine da će Crkva rođenja presvete Bogorodice na ćipuru (na Cetinju) biti oduzeta od SPC i pretvorena u mauzolej na predlog Ministarstva kulture, vjerovatno po istom scenariju kako je hram Svetog Petra Cetinjskog na Lovćenu pretvoren u mauzolej;
– Nnajavljen je progon sveštenika Velibora Džomića, protivno Zakonu i bez obrazloženja. Razlog: vjeruje u Boga, pripada Crkvi Hristovoj u Crnoj Gori i brani je u medijima i na sudu. I to blistavom intelektualnom superiornošću i elokvencijom u odnosu na predstavnike državne vlasti i njihove trabante iz NVO Crnogorska pravoslavna crkva. Nažalost, mora Crkvu Hristovu da brani od vlasti u Crnoj Gori. Zato je tretiran kao državni neprijatelj! I to čovjek koji 17 godina živi i radi u Crnoj Gori sa porodicom, magistar prava i pravni zastupnik Mitropolije crnogorsko-primorske, čovjek koji je napisao više knjiga na razne teme.
Ova vlast, po pitanju odnosa prema Srpskoj pravoslavnoj crkvi u Crnoj Gori veoma cijeni i baštini način i metode Josipa Broza, čiji je režim srušio 1973. godine Njegoševu kapelu na Lovćenu, ubio mitropolita Joanikija Lipovca, ubio Svetog Luku Vukmanovića, zatočio na dugogodišnju robiju mitropolita Arsenija Bradvarevića…
PROGON SRPSKOG JEZIKA Odavno je u Crnoj Gori počeo progon srpskog jezika. Dvadesetsedam profesora srpskog jezika iz Nikšića i jedan iz Herceg Novog su potjerani sa posla 2004. godine, kada su branili srpski jezik i zahtijevali poštovanje tadašnjeg Ustava i mjesta koje je srpski jezik imao u njemu. SDPS vlasti su bile neumoljive i nemilosrdne prema njima, pa su ne samo ostali bez posla, već i bez mogućnosti da se negdje drugo zaposle, a časni Vuko Velaš iz Herceg Novog je umro 2008. godine.
Godine 2004. je u nastavni proces uveden tzv. maternji jezik, kao prelazna faza do uvođenja tzv. crnogorskog jezika.
Potom je u oktobru 2007. godine usvojen Ustav Crne Gore i uvedena je u njega politička tvorevina tzv. crnogorski jezik, koji je surogat srpskog jezika, sa viškom slova i manjkom padeža, a bez gramatičkih pravila. Kao što kaže profesor srpskog jezika Veselin Matović iz Nikšića, ta tvorevina nema ‘lingvističku osnovu’ (poseban gramatički sistem i unutrašnju strukturu itd.), niti ima išta što bi ga činilo posebnim jezikom: ni glasovni, ni morfološki, ni sintaksički, ni akcenatski sistem drugačiji od srpskog. Ono što je navodno standardizovano pod tim imenom, to je opet samo srpski jezik, supstandard srpskog jezika i ništa više.
Ozbiljna nauka o jeziku je davno imenovala pokušaje prisilnog stvaranja tzv. crnogorskog jezika kao avetnu lingvistiku.
U članu 13. Ustava piše službeni jezik u Crnoj Gori je crnogorski jzik, a da je u službenoj upotrebi srpski, … jezik. Ovdje je ključna činjenica da u Ustavu nigdje ne piše da tzv. crnogorski jezik ima primat nad srpskim jezikom. Takođe, nigdje ne piše da službeni jezik ima primat nad jezikom u službenoj upotrebi: ni u Ustavu CG, niti u nekom drugom aktu. Radi se samo o igri riječi, koje imaju potpuno isto značenje. To je svjesno urađeno tada, da bi danas mogli da se pozivaju na Ustav, kada ga svjesno krše. Zaista izgledaju neznaveno i djeluju totalno nepismeno poslanici DPS i SDP kada se pozivaju na Ustav i zagovaraju primat tzv. crnogorskog jezika nad srpskim. Znaju oni da pričaju nebuloze i neistine, odnosno srpski kazano laži, ali obraz im ne smeta iako ih putem TV prenosa gledaju građani.
Da vlasti SDPS isuviše kreativno tumače Ustav CG po ovom pitanju, potvrđuju i čelnici Pokreta za promjene, koji su dali podršku Ustavu kada je donijet.
S obzirom da tzv. crnogorski jezik ne postoji jer je to čisti srpski jezik sa nekoliko desetina arhaičnih riječi i dva nova-stara slova, koja koristi samo predsjednik skupštine Ranko Krivokapić na zvaničnom sajtu skupštine i da nema školovanog kadra za nastavu, održan je u junu 2011. godine za profesore i nastavnike srpskog jezika brzopotezni kurs iz tzv. crnogorskog jezika u trajanju od dva školska sata!? Učesnici su potom dobili diplomu o završenom seminaru i poznavanju crnogorskog jezika.
Zvuči kao vic, ali je živa istina o kojoj su mediji pisali, da je ministar prosvete Stijepović, poznat po pitanju Iju lji ve muve? (prevedeno na srpski: jedu li vas muve?), čak i prodavcu lubenica na pijaci u Sutomoru izvjesnom ćeraniću dodijelio diplomu o završenom kursu crnogorskog jezika.
Prisilnim nametanjem tzv. crnogorskog jezika, djeci koja to ne žele, vlasti SDPS uskraćuju jedno od osnovnih ljudskih prava Srbima u Crnoj Gori, a to je pravo na školovanje na maternjem jeziku. Albanci, kojih je sedam puta manje nego Srba u Crnoj Gori, imaju već decenijama školovanje na svom jeziku i to od vrtića do fakulteta.
Kroz školski sistem, vrši se brutalna antisrpska indoktrinacija srpske djece, jer su prisiljeni da uče falsifikovanu istoriju, prema kojoj je Srbija stalni neprijatelj, okupator i uzurpator Crne Gore.
Zato je jedino rješenje za srpsku djecu da uče u posebnim odjeljenjima ili čak u posebnim školama po nastavnim programima i udžbenicima iz Beograda ili Banja Luke.
PROGON ćIRILICE Iako u članu 13. Ustava CG piše da su ćirilica i latinica ravnopravni, ta odredba se permanentno krši, tako da je ćirilica skoro potpuno prognana. Prvo iz državnih organa, ustanova i javnih preduzeća. Rijetki su primjeri natpisa na reklamama ili bilo gdje drugo.
TV CG je davno promijenila logo, izbacila ćirilicu i prešla na latinicu, a i Pobjeda je to nedavno uradila, poslije više od šezdeset godina.
Od štampanih medija u Crnoj Gori samo dnevni list Dan i petnaestodnevni Srpske novine koriste ćirilicu.
I pored toga što je u Crnoj Gori na djelu progon ćirilice, što je malo gdje još ima i što se vlasti iz sve snage trude da dokažu da je nije ni bilo, ipak ostaje i opstaje jedan krunski dokaz, a to su nadgrobni spomenici. Na pravoslavnim grobljima svi spomenici (ama baš svi) su ispisani ćirilicom. I stari i novi. čak i okorelim Dukljanima na spomenicima su ispisane ćirilicom generalije i ostali podaci. A i na katoličkim i muslimanskim grobljima ima starih spomenika ispisanih ćirilicom.
U prvom dijelu ovog teksta u odjeljku Državni mediji šire mržnju pomenuo sam emisiju Kalendar uoči Dnevnika u 19,30 na TV CG, a koja je antisrpska, antipravoslavna i falsifikatorska. Svaki dokument koji je prikazan iz prošlosti Crne Gore je bio pisan ćirilicom. Ma koliko da ne vole ćirilicu, to ne mogu da promijene.
ZAKLJUčAK Želidrag Nikčević je 2006. godine objavio knjigu Prava Srba u Crnoj Gori. Od tada do danas, položaj Srba se drastično pogoršao.
Danas je u Crnoj Gori stanje takvo da ima obilje materijala, ne samo za nastavak dokumentarnog serijala o (ne)pravima Srba, nego i za nekog novog Nušića i Kočića, koji bi na pravi način ismijali brojne nesuvisle poteze koalicije na vlasti. Da situacija nije tragična, bila bi smiješna, jer mnoge situacije i akteri neodoljivo podsjećaju na čuvenu seriju Bela lađa.
Kao što je kazano i lako dokazano, politička dijagnoza za ponašanje vlasti u Crnoj Gori prema srpskom narodu, koji čini više od trećine stanovnika, bila bi šovinizam i fašizam. A medicinska dijagnoza je autizam i paranoja.
EPILOG I poslije svega, zamjeraju nama Srbima što navijamo za reprezentaciju Srbije u svim sportovima, za Novaka đokovića, Milorada čavića i ostale srpske asove. Posebno što svaku njihovu pobjedu javno i burno proslavimo na trgovima i ulicama Podgorice, Bara, Herceg Novog itd. A pogotovo što smo mi potpuno indiferentni za poneki sportski uspjeh njihovog Montenegra.
Zamjeraju nam što ne cijenimo njihov Ustav, koji nas je izopštio, što ne poštujemo njihovu himnu i njenog stihoklepca Sekulu Drljevića ustaškog ratnog zločinca (doduše bivšeg Srbina).
I pored toga što smo tretirani kao državni neprijatelji, zato što nećemo da prodamo vjeru za večeru, mi ćemo i dalje biti Srbi iz Crne Gore, pravoslavne vjere, govorićemo srpski i pisaćemo ćirilicu. Iako nemamo nikakvu pomoć u očuvanju identiteta od strane aktuelne vlasti u Srbiji.
Naprotiv, žuta vlast je iskazivala mnogo više simpatija prema onima koji sa pozicije vlasti u Crnoj Gori već desetak godina kao primarni državni projekat nameću zatiranje srpskog identiteta po svaku cijenu i koji Srbiju predstavljaju kao iskonskog i vječnog neprijatelja Crne Gore i Crnogoraca.
