Na sajtu Islamske zajednice u Bosni i Hercegovini (www.rijaset.ba), nalazi se zapis Nirmana Gicića o bošnjačkoj naciji. U njemu se prepoznaje duh prethodnih stoleća – duh kojim su kolonijalne sile (Turska, Ugarska, Mletačka Republika, Austrija, Francuska, Nemačka… uz planove Vatikana) činile sve da razdrobe srpsku naciju – po verskim i zavičajnim šavovima. Namera je jasna – da bi ta srpska nacija (svedena u što manju pravoslavnu zajednicu i na što manje državne prostore) postala nemoćna. Nemoćna, da se oslobodi, dekolonizuje i održavotvori na svojim etničkim i istorijskim zemljama – od Istre do grčke i bugarske granice. Da ne bi bila tolika, kolika je bila u 8. i 9. stoleću, naprimer, germanski istoričari su (preko Austrougarske, Nemačke i Vatikana) prisilili srpske državnike i zvanične intelektualce u 19. stoleću, da ovaj period srpske istorije isključe iz udžbenika i šire literature i da srpsku povjest vežu za neki početak od kraja 12. stoleća, s takozvanom Raškom – kobajagi prvom srpskom državom, koju je osnovao, kobajagi, Nemanja. A srpska država je trajala 700 godine pre Nemanje, od 490. godine – s prestonicom u Skadru i s gore označenim granicama.
Ne znamo kakvog je obrazovanja gospodin Nirman Gicić, ali on nije izuzetak među tako brojnim intelektualcima (kod svih naroda i narodnosti bivše Jugoslavije), koji istrajavaju na rečniku prema Srbiji i Srbima kakav su koristile kolonijalne sile i s Istoka i sa Zapada. Jedna o tih nasleđenih kolonijalnih tekovina je i ruženje srpskog naroda. Da je to tako, pogledajmo šta gospodin Gicić piše o Srbima i Srbiji:
Model ponašanja, da sve što vrijedi to je srpsko, a sve drugo je izmišljeno i nepostojeće, kamen je oko nogu države Srbije u njenim pokušajima da uhvati priključak sa ostatkom savremenog svijeta. Zvanično, Srbija se deklariše za evro-atlanske integracije, ulazak u Evropsku uniju i poštivanje svih ljudskih i manjinskih prava. Međutim, potezi koje vlasti u Beogradu povlače dovode u sumnju iskrenost ovih namjera.
Bošnjaci i bosanski jezik na Balkanu su autohtoni više vijekova. To je aksiom koji se ne dokazuje. Jednostavno, to je tako i svaka priča o toj temi, koja osporava Bošnjake i bosanski jezik, tendenciozna je i zlonamjerna. Međutim, u srbijanskoj javnosti, malo-malo, pa se zabaci mamac za nacionaliste i ekstremiste koji u fokus stavlja ovu temu. Najsvježiji primjer takvog tendencioznog i zlonamjernog iznošenja neistina u javnost je izjava Dragana Milosavljevića, predsjednika Udruženja srpsko-turskog prijateljstva, da u Turskoj živi devet miliona Srba, a u samom Istanbulu tri miliona… Način na koji Milosavljević objašnjava postojanje Srba u Turskoj je na ivici zdravog razuma. U dnevniku Press“, od 05. aprila 2009. godine, između ostalog, kaže:
Ti ljudi su apsolutno svesni svog porekla, sa neverovatnim ponosom to ističu, smatrajući sebe počastvovanim zbog toga što su im koreni u Srbiji! Pazite, nekima od njih su preci još pre 300, pa i 400 godina naselili te prostore, ali oni i dan-danas govore srpski i svako od njih zna koje je prezime porodica nosila i koja je krsna slava kuće bila… Za ovdašnje vlasti ti ljudi nikada nisu bili smatrani srpskim iseljenicima zbog dogme, da su Srbi samo oni pravoslavne vere… Zato što je to i dalje tabu tema i jeretičko pitanje, danas i imamo naciju Bošnjaka. Možda bi i karta Hrvatske danas bila drastično drugačija da je dozvoljeno izjasniti se kao Srbin katolik… Razgovarao sam sa ljudima koji potenciraju da su iz Aski Srbistana, što u prevodu znači Stare Srbije. Pitam ih znaju li odakle su tačno poreklom, a oni uglas – iz Skoplja.
Ovaj čovjek, koji se predstavlja kao Srbin, koji je prijatelj drugih naroda, pa i u Srbiji institucionalno omraženog turskog naroda, i koji je na čelu jednog takvog udruženja, u ovoj svojoj izjavi, nipodaštava sve na Balkanu što nije srpsko. Za njega je Skoplje u Srbiji, a ne u Makedoniji. U Hrvatskoj ne žive Hrvati već Srbi katolici, a Bošnjaci su izmišljen narod. Ova njegova izjava dala je povoda raznim nacionalističkim i neonacističkim udruženjima u Srbiji, da na internet forumima nadugačko i naširoko raspravljaju i objašnjavaju nebesko porijeklo Srba i da nipodaštavaju sve druge narode. Sve me ovo podsjeća na ne tako davnu prošlost krajem dvadesetog vijeka, kada su slične, pa čak i benignije izjave zapalile balkansko bure baruta i izazvale krvavi rat – koji je u svom epilogu imao stravični genocid u Srebrenici i strijeljanje preko osam hiljada Bošnjaka.
Mitologija kao državna politika
Koji su motivi za davanje ovakvih izjava? Gdje su korijeni ovakvog genocidnog promišljanja? Zbog čega se nacionalizam u Srbiji (non-stop) podgrijava, nekada na tišoj, a nekada na jačoj vatri? Kome je to u interesu? Kompletno državno ustrojstvo u Srbiji zasnovano je na mitomaniji i narodnim pjesmama koje su pjevali slijepi guslari, koji iz tehničkih razloga nisu bili u stanju da vide stvarnost i istinu koja ih okružuje, pa su pjevali napamet. Njegošev Gorski vijenac, Andrićeva Na Drini ćuprija, Garašaninovo Načertanje, razni ustavi – vidovdanski i oktroisani, Memorandum SANU i ovaj posljednji Ustav Republike Srbije jesu dokumenti, pisani tragovi i korijeni iz kojih se crpi legitimitet za nacionalizam i rasizam u Srbiji. Nijedna vlast u Srbiji od 1912. godine i odlaska Osmanske imperije sa ovog dijela Balkana nije imala snage, ili nije htjela, da se uhvati u koštac i da se izbori protiv ove pošasti, već naprotiv, svi su nacionalizam i nipodaštavanje drugih naroda u većoj ili manjoj mjeri njegovali…
…A što se tiče onih devet miliona građana koji vode porijeklo sa ovih prostora, a žive u Turskoj, oni su uglavnom Bošnjaci i govore bosanski jezik. Bošnjaci su narod koji je najviše stradao u dvadesetom vijeku i ima ih višestruko više u rasijanju nego na Zapadnom Balkanu, odakle i potiču njihovi korijeni. Raspadom Osmanskog carstva i okupacijom prostora od Orizara u Makedoniji, preko Prizrena i Sandžaka, pa sve do Cazina, a kasnije i raspadom SFRJ, Bošnjaci su najviše izgubili i pod naletima raznih nacionalizama, ubistava, pritisaka i etničkih čišćenja, spašavajući živote, raselili su se širom planete, ali nikada ne zaboravljaju svoje korijene, porijeklo i geografski prostor sa kojeg potiču, kako god da se taj prostor danas zove i koliko god da ga država čini…
Nermin Gicić
Nipodaštavanje srpske kulturne baštine
· Kakva je to odvažnost gospodina Gicića, kad kaže da su srpske narodne pesme bez ikakve vrednosti, a divili su im se najveći evropski umovi 19. i 20. stoleća? On kaže da su ih pevali slijepi guslari, koji, iz tehničkih razloga, nisu bili u stanju da vide stvarnost i istinu.
· Kakva je to odvažnost gospodina Gicića (da li je intelektualna?) kad nipodaštava umetničku vrednost Njegoševog Gorskog vijenca i vrednost romana Na Drini ćuprija, za kojeg je srpski pisac Ivo Andrić dobio Nobelovu nagradu?
· A govoreći o istoriji, Nirman Gicić je pokazao potpuno nepoznavanje činjenica iz naše prošlosti, jer Načertanije Ilije Garašanina smatra prethodnicom srpskog nacionalizma i rasizma, a ne zna, da je Načertanije delo francuske obaveštajne službe, što je otkrio (u varšavskim arhivama) prof. dr Ljibomir Jakšić-Durković. Njime je Srbiji nametan kolonijalni plan – ujedinjenje s Hrvatima i Slovencima, da bi se Srpstvo oslabilo i pretapalo u jugoslovenstvo. Ilija Garašanin je naslutio tu latinsku podvalu, pa ga je prepravio i usmerio ka ujedinjenju srpskog naroda – na srpskim etničkim i istorijskim zemljama, koje su, većim delom, bile okupirane od Turske, Austrougarske i Italije.
· Nirman Gucić verno prihvata i strahoviti rečnik kolonijalnih zapadnih država s kraja dvadesetog stoleća, kad su planirale i sprovodile razbijanje Jugoslavije, koristeći se Slovencima, Hrvatima, Šiptarima i muslimanima. Tada su svu krivicu za izazivanje rata pripisivale Srbima, a dvadesetak godina kasnije, evo, vidimo, Nirman Gucić se koristi njihovim, antisrpskim, rečnikom.
Nema Srba muslimana
Nirman Gucić se ruga Srbima. Kaže, da Srbi ne veruju u ono što drugi pišu. Uveravam ga da niko neće od Srba i pripadnika ostalih naroda – koji logički razmišljaju (ne naučno) poverovati u ono što je on napisao i u ono što on misli o muslimanima na teritoriji bivše Jugoslavije. On ih sve zove Bošnjacima i ne dozvoljava mogućnost, da je iko od njih Srbin. Ili, bar, da je srpskog porekla. On tvrdi da je svih 9 miliona muslimana u Turskoj, koji se organizuju kao srpska nacionalna zajednica, bošnjačke narodnosti i da govore bošnjačkim jezikom.
Ovakva tvrdnja je prava ludost. Jer, Turci su vladali skoro celom današnjom Mađarskom, Moldavijom, Rumunijom, Bugarskom, Albanijom, Grčkom i današnjim srpskim zemljama. Kad su se Dalmacija, Krajina, Mađarska i Vojvodina oslobodile turskog ropstva – krajem 17. i početkom 18. stoleća, onda su islamizirani stanovnici ovih oblasti naseljavali zemlje pod turskom vlašću. Tako su, naprimer – u Bosnu i Hercegovinu, stigli muslimani iz Dalmacije, Slavonije, Like, s Korduna iz Banije, pa i iz Mađarske. A u svim ovim krajevima, odakle su stizali muslimani, živeli su Srbi – kao većinsko stanovništvo. Dakle, mnogi od njih su islamizirani u vreme turske vlasti i, kad su ovi krajevi oslobođeni, ilamizirano stanovništvo se povlačilo na turske zemlje – i u Malu Aziju, i u Bugarsku, i u Srbiju, i u Hercegovinu, i u Albaniju i u Bosnu. Znači li to, gospodine Giciću, da niko od njih nije bio Srbin – zato što su selili?
Dalje, posle Prvog i Drugog srpskog ustanka, islamizirani Srbi su naseljavali delove Hercegovine i Bosne, a mnogi su odlazili na Kosovo i Metohiju, Albaniju, Bugarsku i u Tursku. Znači li to, gospodine Giciću, da niko od njih nije bio Srbin- zato što su selili?
Posle tursko-srpskog rata 1876. i posle Berlinskog kongresa (1878), mnogi islamizirani Srbi su odlazili u Tursku, Albaniju, u Makedoniju i na Kosovo i Metohiju – najviše iz Raške, Crne Gore, Hercegovine i Bosne. Znači li to, gospodine Giciću, da niko od njih nije bio Srbin – zato što su selili?
Posle Prvog balkanskog rata, mnogi islamizirani Srbi su odlazili u Tursku s Kosova i Metohije, iz južnih delova današnje Srbije, iz Crne Gore i iz Makedonije. Znači li to, gospodine Giciću, da niko od njih nije bio Srbin – zato što su selili?
čak i posle Drugog svetskog rata, mnogi islamizirani Srbi su odlazili u Tursku (samo u Tursku) s Kosova i Metohije, Makedonije, Raške i iz Albanije. Znači li to, gospodine Giciću, da niko od njih nije bio Srbin – zato što su selili?
Neverovatne su napadne tvrdnje današnjih Bošnjaka, da nema nijednog muslimana srpske nacionalnosti. Eto, od tih 9 miliona muslimana u Turskoj, Gicić tvrdi, nema nijednog Srbina. Nema nijednog Srbina muslimana ni u Srbiji, po tvrđenju Nirmana Gicića. čudno je to, da čudnije ne može biti! A ako ovom čudu dodamo i tvrdnje Vatikana i Hrvata, da na Balkanu nema nijednog Srbina katolika (opet, čudo), onda se u svetu – poslednje dve hiljade godina desilo neshvatljivo čudo! Dve najveće religije na svetu – Islam i Rimokatolička nisu uspele, da prevere nijednog pravoslavnog Srbina. Pa, zaboga, ako je to tako – zašto se taj čudni fenomen ne izučava? Mogu se njime baviti: religija, politika, istorija, psihologija, sociologija… i šta znamo koja još od društvenih nauka.
čudo je (opet, čudo) da ovako jednostavno pitanje (logički lako), nije izazvalo zvanične intelektualce i državnike u srpskim zemljama – da ga stave na dnevni red svojih međunarodnih i bilateralnih odnosa?!
Od zavičajnih imena – nove (nesrpske) nacije
Ne upuštamo se u potpunu raspravu o stvaranju nacija na osnovu zavičajnih imena u bivšoj Jugoslaviji – bolje rečno, na osnovu srpskih zavičajnih imena. Desilo se to sa zavičajnim imenom – Makedonijom. Tamo se stvara makedonska nacija. Stvara se i od zavičajnog imena – Crne Gore – crnogorska nacija. Stvara se od zavičajnog imena – Bosne – bošnjačka nacija. Hajde, da pogledamo, delimično, odlike ove poslednje – bošnjačke nacije, ili bosanske.
1. Netačno je da se narod u Srednjem veku u Bosni zvao (nacionalno) Bosancima. Zvao se zavičajno Bosancima, a sva dokumenta beleže tamo Srbe. Oblasni gospodari u Bosni, a posle Dušanove smrti i vladari Bosne, u poveljama, beleže – da su im i roditelji i preci Srbi.
2. Nije tačno, da je u Bosni u Srednjem veku bila neka bogumilska vera, koju stvaraoci bošnjačke nacije uzimaju kao opravdanje za svoje nesrpsko poreklo. Hrvatski istoričar Franjo Rački je uneo falsifikat o bogumilskoj veri – na osnovu toga što su visokodostojnici Vatikana pravoslavne vernike zvali: babunima, paterenima, bogumilima, neznabošcima, šizmaticima… A tako su pravoslavne zvali i u Drugom svetskom ratu. Eto, jedno od tih pogrdnih imena je Rački uzeo za neku novu religiju i falsifikovao – da u srpskoj Bosni nije bilo hrišćanske pravoslavne vere!
3. Nije tačno da se jezik u Bosni u Srednjem veku i u vreme tursko zvao bošnjačkim jezikom. U ugovorima bosanskih gospodara s Dubrovčanima, navodilo se, da je ugovor pisan u četiri primerka – dva na srpskom i dva na latinskom jeziku. Dalje, od kraja 17. i početkom 18. stoleća – i Turska i Mletačka Republika, kasnije Austrija, će izbegavati imenice Srbi, Srbin, Srbija i izraze: srpska zemlja, srpski narod, itd. Tako će Austrijanci srpski jezik zvati zemaljskim, pa bosanskim, o čemu je napisao knjigu francuski istoričar Andre Bar – 1903. godine. Miloje Milojević će zabeležiti, oko 1870, da su Turci i Šiptari imali pravo da ubiju Srbina na Kosovu i Metohiji, ako bi rekao da je Srbin, ili ako bi spomenuo Srbiju, ili rekao da je neki manastir srpski. Ubica je za takvo nedelo dobijao i novčanu nagradu. A kad je Austrija sklapala ugovor s crnogorskim vladarima, tražila je da se ne upisuje, da je ugovor sačinjen s vladikom srpskim, nego s crnogorskim. Pri izdavanju Srbima pasoša, Austrija je, obavezno, upisivala da su oni Hrvati, itd.
4. Jedno zavičajno ime se ne poštuje – a od njega bi se, takođe, mogla stvoriti nacija. U pitanju je Hercegovina. Nju ne poštuju privrženici bošnjačke nacije i uporno ponavljaju da su Hercegovci – SAMO BOSANCI, ILI BOŠNjACI. Dokle će to Hercegovci trpeti, pa makar bili i muslimani, nije jasno. Jer Hercegovci uvažavaju svoje zavičajno ime – isto toliko koliko i Crnogorci svoje. A šta im bi, dosada, da se ne odupru ovoj navali Bosanaca – da se ono ne spominje, nije potpuno jasno.
5. Pristalice bošnjaštva ne poštuju i neke druge zavičaje – ni od njih, kao i od Hercegovine, ne prave nove nacije. To je Raška – kažu da su u njoj samo Bošnjaci. To su i Kosovo i Metohija. Kažu, i u ove dve srpske oblasti žive Bošnjaci – a ne Srbi muslimani.
6. I na kraju – ne poštuju ni Mačvu, ni Šumadiju. I tamo ima muslimana – starinom, ali ne dozvoljavaju da oni budu nacionalno Mačvani ili Šumadinci. I ONI MORAJU BITI BOŠNjACI. U Beogradu ima muslimana starosedelaca, ali i oni moraju biti Bošnjaci – ne dozvoljava im se da budu Srbi, Srbijanci, ili Šumadinci.
Eto, neka čitaoci odluče – da li je u pravu Nirman Gicić. Tvrdi, da Turci, za vreme od 500 godina svoje vladavine u srpskim zemljama, nisu islamizirali nijednog Srbina.
