Sa snažnim prilivom jugoslovenskih građana od šezdesetih godina 20. veka u Austriju, odnosno Beč pojavljuje se i interesovanje za zajedničke aktivnosti ovih novih Austrijanaca. Iz monografije „30 godina saveza jugoslovenskih i srpskih udruženja u Beču“ (1970-2000. godine) može da se zaključi da su prve forme organizacije Srba, odnosno Jugoslovena u Beču bili fudbalski klubovi. Još 1973. godine je osnovana Jugo-liga u Beču koja je od tada redovno igrala svoje prvenstvo.
Daleko je više zajedničkih interesa između Srba i Bečlija nego što se kod površnih razmatranja može pretpostaviti. Svetloj strani odnosa između Srba i Bečlija pripada zajednička naklnost srpskim jelima (pikantne supe, meso s roštilja, jela tipa gulaša itd.). Imajući u vidu sport, umetnost, zabavne programe, hobije itd, ima više zajedničkih interesa i aktivnosti. Osim toga, Bečlije i Srbi rade zajedno u mnogim oblastima, što se odnosi i na saradnju u oblasti nauke. Problemi uklapanja među njima su daleko manji, nego, na primer, između istočnih i zapadnih Austrijanaca ili Srba i drugih Slovena.
Mnogobrojne bečke gostionice i sadašnji lokali (ukoliko nisu čisto turistički) nude u pogledu strukture gostiju uvid u vrstu i ponašanje etničkih grupa Beča jednih prema drugima. Pre svega, pada u oči da je broj starih bečkih restorana na čijim se jelovnicima nalaze jela kao što su čorbast pasulj, srpski šaran, ćevapčići itd. začuđujuće veliki. Ova jela su servirana prvi put u XVIII veku u tadašnjem predgrađu Beča, Racenštatu koji su naseljavali Srbi.
„Kod belog bika“
Tako su Srbi mogli da se druže i u gostionici „Kod belog bika“.
Od druge polovine XVIII veka „Beli bik“ bio jedna od najotmenijih gostionica Beča. U jednom savremenom izveštaju hvalio je Žan Šarl gastronomske lokale centra grada:
Da bi stranim gostima ubuduće pružio i mogućnosti noćenja, „Beli bik“ je premešten u poslednjoj četvrtini XVIII veka u veću kuću blizu Glavne carine (Hauptmaut, danas hotel „Pošta“). Od 1820. godine, gostionica je nosila oznaku „Kod grada Londona“ (sada na Flajšmarktu br. 28).
Posle rušenja gradskih zidina i prizemnih koliba Racenstadta (sredinom XIXveka), srpske porodice su se naselile u svim delovima grada. Iz opisa publiciste Teodora Stefanovića Vilovskog 14 koji je delovao u poslednjoj trećini XIXveka, znamo da je posle Bečkog kongresa (1814-1815) do 1885. u prvom becirku grada bila jedna velika i ugledna srpska crkvena opština u blizini Flajšmarkta. Tu su Srbi zajedno sa bečkim Grcima posećivali božju službu. Kao lokal koji su stalno posećivali Srbi važio je otmeni „Mairedars“ – „Srpska gostionica“ – koji su nalazio u ulici Rotenturm u kući na uglu preko puta gostionice „Austrijsko dvorište“. Oni su posećivali pivnicu „Kod tri gavrana“ i šank lokal „Mirakelkeller“ preko puta „Srpske gostionice“.
Teodor Stefanović Vilovski je ostavio mnogobrojna svedočanstva u vezi sa životom bečkih Srba. Bez sumnje, njegovo najbolje delo je knjiga „Srbi u južnoj Ugarskoj, Dalmaciji, Bosni i Hercegovini“ (Beč i Tešen 1884. godine). U gostionice u blizini Flajšmarkta svraćali su Srbi u XIX veku i ne samo posle nedeljne božje službe. Oni su tamo slavili rođendane, svadbe i druge praznike.
Da je u tim prilikama poklanjan često skupocen nakit, dokazuje i jedna reklama iz 1817. godine koju je u „novinama serbskim“ dao gradski zlatar sa sledećim tekstom: „Potpisnik daje sebi čast da objavi srpskom pokolenju, a naročito gospodi trgovcima i svim preduzetnicima koji dolaze u Beč: Preselio sam se iz svoje nekadašnje radnje na Graben-u na Fleischamarkt u kuću „Kod belog bika“ broj 728 na trećem spratu. I dalje se bavim svojim osnovnim poslom i proizvodim skupocene predmete od brilijanata i dijamanta, ali takođe i crkvene i sve druge predmete po želji, kao što sam to ranije radio.“
